Ulusalcılar şimdi Tayyip Erdoğan’ın askerleri!

Türkiye derin bir kriz içinde kıvranıyor. Bu alelade bir siyasi kriz değil. Aynı zamanda bir devlet krizi.

Olağan siyasi krizlerde, başta olan hükümet/yönetim bir sarsıntı yaşar. Onun bu sarsıntıyı aşıp aşamayacağı belirsizlik taşıdığı gibi, yerine herhangi bir odağın ya da gücün ya da kadronun geçip istikrarı sağlayabileceği konusunda da kuşku vardır. Türkiye bugün bu tür bir siyasi krizi en derin biçimiyle yaşıyor. Tayyip Erdoğan ve AKP’nin kısa veya orta vadede ayakta kalıp kalamayacağı belirsiz hale gelmiş olduğu halde, onun yerini alabilecek ve hâkim sınıflar adına istikrarı yeniden tesis edecek bir başka güç ya da güçler ittifakı da (bu tür bir ittifak adım adım inşa ediliyor olsa da) henüz ufukta görünmüyor.

Buradaki istikrar unsuru hemen ekonomik krizi de gündeme getiriyor. Dünya ve Avrupa’da yaşanan derin depresyon bağlamında Türkiye’nin zaten her an çökmeye hazır kırılgan ekonomik dengeleri, şimdi ağır siyasi krizin etkisi altında sarsılıyor.

Ama siyasi kriz ve potansiyel ekonomik kriz durumu tanımlamak için yeterli değil. Bunların yanında ve ötesinde devletin kendisi kriz içinde. Hükümet ile yargının (HSYK) ve emniyetin (yüzlerce emniyet müdürü) bir bölümü kavgalı. Hükümet, yolsuzluk soruşturması başlatan bütün emniyet görevlilerini görevden alıyor. Türkiye’de hukuk askıya alınmıştır! Yargı kendi içinde çatlamış durumda: Adalet Bakanı HSYK ile, o İstanbul Başsavcısı ile, o bazı savcılarla kavgalı. En üst düzeyde dört savcı hakkında HSYK soruşturma başlattı. TSK adım adım başını yeniden kaldırıyor, içeriği açıklanmamış olan MGK toplantısından bu yana yaklaşık iki hafta içinde üç tane açıklama yaptı. Meclis Başkanı 138. madde (yani yargı bağımsızlığı) ölmüştür diyor. Başbakan “paralel devlet”ten söz ediyor. Başbakan baş danışmanı “milli orduya kumpas”tan söz ediyor. Meclis Anayasa Komisyonu Başkanı “fişlenmiş iki bin kişi”yi tehdit ediyor. Meclis Başkanı “lafına dikkat etsin, başka bir bakan arkadaşımız böyle fişleme yok dedi” diyor. Başbakan Yardımcısı ve hükümet sözcüsü, hem Başbakan baş danışmanını, hem de Anayasa Komisyonu başkanını “çıt çıt” diye azarlıyor, “utanın” diyor.

Devletin çivisinin çıktığı en komik biçimde savcı Zekeriya Öz ile müteahhit Ali Ağaoğlu arasındaki polemikte görülüyor. Tartıştığımız konu açısından kimin doğru söylediği önemli değil. Önemli olan şu: Ali Ağaoğlu, elbette Öz’ün prestijini yerle bir etmek için, “Dubai tatilinin faturasını ben ödedim” diyor. Yani bas bas “rüşvet verdim” diye bağırıyor! Ve hiçbir savcı veya polis “gel bakalım sen” demiyor! “Rüşvetin belgesi olmaz” denir, burada tanığı var. O da rüşvetçinin kendisi!

Tayyip Erdoğan’ı uçurumdan kurtarma operasyonu

2002’den beri Türkiye’yi yöneten iktidar bloku, halk isyanı ile sarsıldı, şimdi parçalanmış bulunuyor. Erdoğan ile Gülen arasındaki barışı yeniden tesis etmek isteyenler yok değil, ama bu girişimler umutsuz görünüyor. AKP şimdi büyücünün çırağı gibi şişeden çıkarttığı cinin kendisini tehdit edişi karşısında çaresiz. Somut gelişmelere bağlı olarak Tayyip Erdoğan hükümetinin düşmesi ihtimali ufukta apaçık belirmiş durumda.

Erdoğan ve ekibi, ilk tedbir olarak yolsuzlukların araştırılmasının önünü kapatma savaşına girdi. Bu Erdoğan’a nefes alma süresi sağladı ama krizi de devlet krizi haline getirdi. Nefes alma süresi, ancak yeni şeyler yapılırsa bir işe yarar. Erdoğan’ın kaybettiği çok güçlü müttefiklerinin yerine yeni müttefiklere ihtiyacı var. İşte o müttefikleri çoğu insanın beklemeyeceği bir cenahtan buldu. Ulusalcılar büyük bir iştiyakla Erdoğan’ı uçurum kenarından kurtarmaya adaylıklarını koydular! Türkiye Barolar Birliği Başkanı Metin Feyzioğlu’nun Ergenekoncuları ve Balyozcuları kurtarma operasyonu ancak Erdoğan’a cemaat karşısında destek vermekle mümkün olabilir. Bu destek bol bol veriliyor. Bakın ulusalcı gazetelere, nasıl yalnızca cemaate saldırıyorlar! Feyzioğlu’nun planında yolsuzlukların üzerine gidilmesi ya da hükümet mensuplarının ve yakınlarının hukukun üzerine çıkarılmasına karşı mücadele hiçbir biçimde yer tutmuyor. Bu plan tutarsa Erdoğan cemaati susturarak ayakta kalabilir. Böylece, ulusalcılar felç olmaya doğru giden bir Erdoğan’a koltuk değneği olma zilletini üstlenmiş oluyor!

Siz on yılı aşkın süre Tayyip Erdoğan’ın emperyalizm ve Siyonizm tarafından Türkiye’de laikliği ve ulusal devleti çökertmek için imal edilmiş olduğunu haykırın! Sonra adam tam düşmenin eşiğine gelince koluna girin ve ayağa kaldırın! Ulusalcıların “Mustafa Kemal’in askeriyiz!” sloganını, günün koşullarına uydurarak Aslanlı yolda “Tayyip Erdoğan’ın askeriyiz!” diye yürümesini önermek en doğrusu! Güzel bir sentez olur. Biz ise Gezi’ye, ODTÜ’ye, Hatay Armutlu’ya çıkmayı tercih ederiz!

Hepsi gitsin!

Kimi kendini akıllı sanarak taktik mülahazalar ileri sürecektir. Kimi Ergenekon, Balyoz ve benzeri davalarda haksızlığa uğramış insanların itibarının iade edilmesinden dem vuracaktır. Daha önce yazdık: Bu davalar torba davalardır (http://gercekgazetesi.net/sungur-savran/ergenekon-torba-dava). Kurunun yanında yaş da yanmış olabilir. Ama şimdi işi tam tersine çevirip yaşın yanında kurunun da kurtarılmasını savunmak darbeciliği ve kontrgerillacılığı savunmak olur.

Kilit mesele şudur: Erdoğan düşmenin eşiğine gelmiştir. O düşerse adil yargılamanın önü zaten açılacaktır. O zaman neden Erdoğan’ı kurtarmak?

Bütün sosyalistlerin ve “çapulcular”ın bu soruya cevap vermesi gerekiyor. Bizim cevabımız yalındır: Hâkim sınıflar bu büyük krizden, bu devlet krizinden, tehlikeli sonuçlar doğabileceğini görmekte ve devleti sağlamlaştırmadan Erdoğan hükümetini düşürmek istememektedir. Ordunun ve kontrgerillanın itibarı bir ölçüde iade edilmelidir.

Şayet bugünkü durum kendi başına, sosyal mücadelelerin durgun olduğu bir dönemde ortaya çıksaydı, bu söylediklerimiz geçerli olmayabilirdi. Ama bu ülkede sadece altı ay önce, etkileri Eylül sonuna kadar süren bir halk isyanı yaşandı. Toplumun ezilenlerinden bir bölümü “artık eskisi gibi yönetilmek istemiyoruz, kendi kaderimizi kendi elimize almak istiyoruz” dedi. İşte devletin konsolidasyonu, pekiştirilmesi, sağlamlaştırılması, takviye edilmesi, ne kelime kullanırsanız kullanın, bunun için gereklidir. Feyzioğlu’nun başlattığı operasyon, serbest kalacak generallerin ve siyasi kadroların kişisel çıkarlarının ötesinde böyle bir misyona sahiptir.

Başka bir yol mümkündür. Bu ülkenin yaşadığı halk isyanının, yaygın adıyla Gezi isyanının güçlerini, o isyanın dile getirdiği talepler etrafında bir araya toplamak, mücadelenin ikinci dalgasını başlatmak, işçi sınıfını mücadelenin içine çekmek, Kürt hevallerimizi Erdoğan’ı ehveni şer görmekten vazgeçmeye ikna etmek. Bu sayede kurulacak büyük bir cephe temelinde bugün birbiriyle boğaz boğaza gelmiş tüm güçleri tarihin çöplüğüne göndermek.

“Gezi’den sonra hiçbir şey aynı olmayacak” diyenler, seçimi bırakın, halkın gücüne bakın!

Bu yazı 12 Ocak 2014 tarihinde BirGün gazetesinin Pazar Eki’nde yayınlanmıştır.