8 Mart’ta başlayıp 8 Mart’ta başaracağız!

Merhaba işçi kardeşlerim. Ben Manisa Organize Sanayi Bölgesi’nde çalışan bir kadın işçiyim. Çoğunluğu kadınlardan oluşan 140 işçinin çalıştığı bir fabrikada çalışıyorum. Kadınların yoğunluklu olarak çalıştığı bir fabrika olmasına rağmen kadın işçilere dönük düzgün uygulama yok. Onlarca çocuğu olan kadın işçi olmasına rağmen fabrikada hala kreş yok. Hepimizin çocukları ailelerimizin yanında kalmak zorunda. Çocuklarımızı sadece izin günlerinde görebiliyoruz. Bu durum hem bizim hem de çocuklarımızın moralini bozuyor. Oysa fabrikada bir kreş olsa en azından daha okula başlamamış çocuklarımızdan ayrı kalmak zorunda kalmayız.

Kreş meselesi bir sorunken vardiyalarımızın sürekli olarak değişmesi de büyük bir sorun. Bir hafta gündüz vardiyası ile başlarken hafta içinde bir telefonla gece vardiyasına geçiyoruz. Fabrika yönetimi ve patronlar için vardiyaların değişmesi sadece saatlerin değişmesi olarak görünüyor. Bizim içinse bir anda hayatımızın değişmesi oluyor.

Fabrikadaki koşulların kötülüğünden dolayı her ay insanlar işe giriyor. Sonra kısa bir süre geçiyor ve işten çıkıyor.

Ama artık bunun değişme zamanı geldi. Bir kadın işçi olarak biliyorum ki 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nün tarihi bizim gibi kadın işçilerin mücadeleleri ile dolu. Hatta 8 Mart’ın tarihini araştırırken öğrendiğime göre Sovyetler’deki devrimin başlaması bile bizim gibi kadın işçilerin mücadelesi ile olmuş.

Şimdi bir Emekçi Kadınlar Günü daha yaklaşırken biz Manisa’dan kadın işçiler de fabrikamızda sendikal örgütlenmemize başlıyoruz. Daha önce kadınlar başarabildiğine göre biz de başarabiliriz. Bakarsınız bir dahaki 8 Mart’a kadın işçi temsilcilerinin olduğu bir sendikal örgütlenme daha olmuş olur Manisa'da.

Manisa’dan plastik fabrikasından bir kadın işçi

Bu yazı Gerçek Gazetesi'nin Mart 2017 tarihli 89. sayısında yayınlanmıştır.